Frans-Jozef verlangt naar rust. Hij is alleen, eindelijk helemaal alleen. Hij is de laatste man en kijkt rustig terug naar het verleden, waarin alles druk en luid was. Hij geniet van de vrijheid. Met niemand in de buurt om zich voor te schamen, laat Frans-Jozef zich helemaal gaan.

Dan komt ze tevoorschijn, een bleke, blonde gestalte, een vrouw. Dit was niet voorzien. Hier heeft Frans-Jozef geen antwoord op. Hij sluit zich af voor het verlokkelijke wezen, radeloos.

Als Frans-Jozef niet langer kan weerstaan aan Helena en haar wil kussen, horen ze een kwieke stap. Het is Igor. Hij heeft de hele wereld uitgekamd en weet zeker dat hij de laatste mens op aarde is, tot hij Frans-Jozef en Helena tegen het lijf loopt.

Wat doe je als je de laatste mens op aarde bent?
Voor de laatste mens is immers alles mogelijk; hij leeft in complete vrijheid. Tegenover die duizelingwekkende vrijheid staat de zalig griezelige dreiging van eenzaamheid en gevaar. Niemand om tegen te praten, een wereld vol oprukkende gevaren die je in je eentje de baas moet blijven.

Wat als blijkt dat je toch niet helemaal alleen bent? Dan wordt alles anders.

In ‘Het land is stil’ zien we de laatste mensen, alleen op de grote wereld, alleen in het aards paradijs. Ze zijn het spiegelbeeld van Adam en Eva: ze staan aan het einde, maar dit einde betekent ook het begin van iets nieuws. Alles is mogelijk. Het ligt in hun handen. Van daaruit ontrolt zich een spannende en romantische situatie. Personages botsen op hun eigen tekortkomingen. Dat is grappig en ontroerend. Net als de ontluikende liefde en de bokkensprongen die daarbij horen.